NotaBene yazarları tarafından korona günlerinde yazılan öyküler Bizim Decameron’umuz ismiyle kitap haline getirildi.
Sibel Öz ve Arzu Eylem’in editörlüğünü yaptığı kitapta 21 öykü bulunuyor. Kitabı notabene.com.tr adresinden ücretsiz olarak edinmek mümkün. Sitenin adresinden kitabı sepete ekledikten sonra ücretsiz alma işleminin sonlandırılması durumunda kitabın PDF hali belirtilen maile gönderiliyor.
Notabene Yayınları korona virüsünün ülke gündemine girdiği günlerde hikaye yoluyla düşünmeye karar verdiklerini belirterek şu açıklamayı yapmıştı: “Korona günlerinde evdeyiz, kısıtlı ve kuşatılmış halde yaşıyoruz. Belki de hepimizin içinden geçen ortak soru şu: “Bundan sonra ne olacak?” Bu sorunun cevabını hikâye yoluyla düşünmeye karar verdik, hikâyelere sığınmaya… Bugünlerin kaydını tutmak istedik biraz da. Hikayeleri Notabene’nin internet sitesinden okuyabilirsiniz…”
Kitabın önsüzünde şu ifadeler yer aldı:
Korona salgını tüm dünyaya yayılmıştı. Hayat bildiğimiz gibi akmıyordu, hastalığın kimden ve nasıl geleceğini bilmiyorduk. Her şeyden önemlisi belki de gelmişti. Belki de kendimiz için olmasa bile bir başkası için tehlikeydik. Günler telaşla, kaygıyla, yorgunlukla geçip gitmekteydi.
Kaçıncı günü olduğunu artık saymıyorduk karantinanın. “Evde kal” diyordu yetkililer. “Çıkmayın…” Yine güneş batmıştı. Sessiz ve karanlıktı sokaklar. Evlerden, televizyon programlarının sesleri geliyordu yalnızca. Herkes gözünü kulağını haberlere dikmiş, sanki dün, yarın yokmuş gibi neler olacağını anlamaya çalışıyordu. Hem içindeydik hem dışında yaşamın. Gerçeği görüyor ama rüya sanıyorduk. Kabus demeli belki de. Üstelik gerçek gittikçe çoğalıyordu. Çoğaldıkça gerçek olmaktan çıkıyordu. Aklımızı toplamaya ihtiyacımız vardı. Hayata tutunmaya da.
İçinden geçtiğin zamanı anlamak zordu. Ya yazmak? Yazmak biraz anlamaktan geçer, anlamak da yazmaktan… İzleri toplamak gerekiyordu. Anları sabitlemek, sonsuzlaştırmak… Ne yapılabilirdi? Boccaccio’nun Decameron’u düştü aklına.
Decameron bir direniş miydi, kaçış mı? Hikâyelere kaçılabilirdi ama hikaye anlatmak bir tür direnmeydi katlanılması zor olana aynı zamanda.Günlerin ağırlığını atmak için birbirinin gözü, kulağı, düşü olmuştu insanlar. Bir avuntu muydu bu? Yoksa Kızıl Ölümün Maskesi’nde olduğu gibi ölümü ertelemenin alegorisi miydi her şey?
Sorularla yorulmuştu editör. Düşünmenin faydası yoktu. Sonu, sonucu ne olursa olsun harekete geçmeliydi, kendisi ve herkes için. Saatin geç olmasına bakmadan sırayla aramaya başladı arkadaşlarını. “Fazla uyumanın, kaygılanmanın sağlığa zararlı olduğunu,” söyledi her birine. “Önleminizi alın ama yaşamı da dondurmayın,” dedi. Uyuyanları bile uyandırdı. “Kâbusu bırakalım, hayal kuralım… Hayali çağırmanın en iyi yolu hikâye anlatmak. Haydi herkes bir hikâye anlatsın,” dedi.
Sanal bir halka oluşturdular. Herkesin zihni binbir sesle doluydu. Kimi ses kendi düşüncelerinden, kimisi duyduklarının, gördüklerinin bıraktığı izlerdendi. Önce o sesleri susturdular. Sonra her yazma serüveninde olduğu gibi yuvarlanıverdiler olmayan ülkeye. Dönüp geldiklerinde, hepsi elinde bir hikâye tutuyordu. Her hikâye başka bir bakışı saklıyordu.
Siz buna ister “kaçış” deyin, ister “direniş”. İster “edebiyat” deyin, ister tanıklık”.
Bu bizim Decameron’umuz…
İyi okumalar…
