Diyarbakırspor’da 1993-1995 yılları arasında top oynayan Barış Karabıyık, Amedspor’a yönelik saldırıların ardından bir mesaj yayımladı. 30 yıl önce de benzer saldırı, küfür, tehditlere maruz kaldıklarını anlatan Karabıyık, "Maalesef 30 yıl sonra da zihniyet aynı zihniyet. Değişmedi" dedi.
1993, 94 ve 95 yıllarında Diyarbakırspor’un formasını giyen ve takımın efsane isimlerinden biri olan Barış Karabıyık, Amedspor’a yönelik saldırıların ardından yayınladığı mesajın, 30 yıl önce de benzer saldırı, itham e tehditlerin hedefi olduklarını söyledi.
Takımın isminde “Diyarbakır” ya da “Amed” olmasının saldırılarla ilgisi olmadığını kaydeden Karabıyık, “Bir çok deplasmanda taşlandığımızda, otobüslerimizin camları kırıldığında, bize saha ortasında kulüp başkanları silah çektiğinde Amedspor muydu o takımın ismi?” diye sordu.
30 yıl önce de bir Türk olarak Diyarbakırspor’da oynadığı için ırkçı saldırılara maruz kaldığını belirten Karabıyık, “Ben 30 yıl önce Diyarbakırspor’da oynadım. O takımın ismi Diyarbakırspor’du ama bana da takım arkadaşlarıma da taraftarlarımıza da yapılmayan zulüm kalmadı” dedi.
Sorun Amed veya Amedspor isminde değil, sorun zihniyette.. pic.twitter.com/fgIuWzAIVP
— Barış Karabıyık (@karabiyikbaris) March 7, 2023
Barış Karabıyık’ın sosyal medya hesaplarından yayınladığı mesajı şöyle:
‘KİMSE AMEDSPOR İSMİNE DUYULAN ANTİPATİNİN ARKASINA SAKLANMASIN’
Amedspor Camiasına..
Bundan tam 30 yıl önce yeşil kırmızı renkleri giymiş ve 1993-94-95 gibi Türkiye’nin en acı yıllarını Diyarbakır’da bir futbolcu olarak yaşamış, tarifi imkansız zor yılların hasbelkader canlı tanıklarından biri olmuş bir Türk çocuğuyum.
Amedspor’a yapılanlar için kimse “Amedspor” ismine duydukları antipatinin arkasına sığınmasın. Ben 30 yıl önce Diyarbakırspor’da oynadım. O takımın ismi Diyarbakırspor’du ama bana da takım arkadaşlarıma da taraftarlarımıza da yapılmayan zulüm kalmadı.
Adana’da, Adanaspor’la oynadığımız bir kupa maçının devre arasında sahada tek başıma ısınırken, onlarca polis tarafından tekme, tokat, yumruk, artık Allah ne verdiyse dayak yedim sahanın ortasında ve binlerce taraftarın gözü önünde. Peki ne oldu? Soyunma odasına mı döndüm yoksa evime mi gittim? Tabi ki o dayağa rağmen maçımı oynadım. Tıpkı bugünkü Amedsporlu çocukların her şeye rağmen maçlarını oynadıkları gibi.
‘BEN SAHANIN ORTASINDA DAYAK YERKEN DE AMEDSPOR MUYDU TAKIMIN ADI?’
Peki ben sahanın ortasında o dayağı yerken Amedspor muydu o takımın ismi? Bir çok deplasmanda taşlandığımızda, otobüslerimizin camları kırıldığında, bize saha ortasında kulüp başkanları silah çektiğinde Amedspor muydu o takımın ismi?
O dönemler ne ortada böyle özel televizyonlar vardı ne de sosyal medya. Sesimizi duyurmanın imkanı yoktu. Biz, kimsenin farkına varmadığı, Yeşil kırmızı forma altında birbirine sarılmış Kürt ve Türk çocuklarıydık sadece.. Omuz omuza vermiştik. bir yandan sahada mücadele ediyorduk diğer yandan da bize yapılan saldırılarda birbirimizi koruyorduk.
‘BERABER VERDİK MÜCADELEMİZİ, KARDEŞ OLDUK’
Hiç kaçmadık.. Ne Kürt çocukları Türk’üm diye beni yalnız bıraktı ne de ben Türk’üm diyerek paçayı kurtarmaya çalıştım. Sırt olduk birbirimize ve Diyarbakırspor futbolcusuna yakışır bir dayanışmayla verdik mücadelemizi..
Ne mi oldu sonra. Kocaman ama kocaman bir dostluk oldu aramızda. Hayatımın en önemli dostları oldu birlikte forma giydiğim o Kürt çocukları. Kardeş olduk.. Kardeşten öte olduk..
’30 YIL SONRA DA ZİHNİYET AYNI’
Şimdilerde o Kürt çocukların çocukları da, benim gibi orada forma giymiş Türk çocuklarının çocukları da o dönem yaşadıklarımızı yaşıyorlar. Maalesef 30 yıl sonra da zihniyet aynı zihniyet. Değişmedi.. Değiştiremedik..
Değiştiremedik dedik diye yok öyle pes etmek. Kimsenin enseyi karatmaya hakkı yok. Hep birlikte değiştireceğiz.. Ant olsun ki değiştireceğiz. Hep birlikte inşa edeceğiz barışı, dostluğu, kardeşliği.. ve bu inşanın öncüsü olacak Amedspor.
Bu duygularla Amedspor öncüşüğünde inşa edilecek nice kardeşliğe ve nice dostluğa bin selam olsun.. Yolun açık olsun barış treni Amedspor.”
