Adıyaman'da, depremde hayatını kaybeden çocukların defnedildiği mezarlıktayız. Birinin üzerinde ayıcık, diğerinin üzerinde bebek patiği, bir başkasında çocuk battaniyesi, bisküvi... Hepsi yarım kalan hikayelerini anlatıyor...Ve hemen yakınında hayatta kalan çocuklar oyun oynuyor.
Avcı ailesinden sağ kalan bir çocuk depremde vefat eden sınıf arkadaşı akrabasının mezar taşını yazıyor. (FOTOĞRAFLAR: METİN YOKSU / KRONOS)
Maraş merkezli depremlerde resmi rakamlara göre 45 bin 89 kişi hayatını kaybetti. Ölümler sayılarla ifade edilse de mezarlıkta karşımıza çıkan tablo hepsinin ayrı ayrı öyküleri olduğunu hatırlatıyor.
Adıyaman, depremin ilk dakikalarından itibaren unutulan kent… Kentin en işlek caddesi Atatürk Bulvarı’na ister Urfa istikametinden ister Kahta tarafından giriş yapın bir ucundan diğerine ölümün sindiğine gözlerinizle şahit oluyorsunuz.
Kentin önemli bir kısmı köylere göç etmiş… Kalanlar kendi imkânları ile kurdukları çadırlarda veya çadır kentlerde yaşam savaşı veriyor. Kentte durum böyle iken mezarlığa gitmek cesaret gerektiriyor. Mezarlıklarda ağıtları duymak daha ağır geliyor insana…
Akşam üzeri daha az insan olur diyerek gittiğimiz mezarlıkta karşımıza çıkan manzara “cesaretin” dahi korkacağı dakikaları yaşatıyor bize… Fotoğraf ve görüntü çekmek daha da zor geliyor insana…
Karapınar Mezarlığı, Adıyaman’ın üçüncü çevre yolu, yani batı yakasında bulunuyor. Burasının çoğunlukla Alevi yurttaşların defnedildiği bir mezarlık olduğu bilgisine ulaşıyoruz. Sahi, insan ölünce de mi dini mezhebi sorgulanır bu coğrafyada?
KİMİSİNDE BATTANİYE KİMİSİNDE AYICIK
Mezarlığın arka tarafında kentin molozları dere yatağına dökülüyor. Hemen önünde de çocuk mezarları… Kimi mezarın üzerinde bir battaniye kiminin üzerinde de bir ayıcık. Hepsi de çocuk… Mavi renkte bir bebeğin çorabı yanı başına da bir lokma bırakılmış.
Kentin en büyük mezarlığı Yeni Mahalle’de de durum farklı değil. Bazı mezarın başında bir eldiven, oyuncak veya al renkte bir yazma görmek mümkün… Yeni gelinler, dünyaya henüz gözünü açmış bebekler, damat olma hazırlığında genç delikanlılar ya da ömrünün ikinci baharında olanlar hepsinin mezarlıkta izleri var. Sonradan mezarları tanınsın diye konulan onlarca işaretin bir anlamı var. Hepsinin de bu dünyadan erkenden gittiğinin adeta sembolleri asılmış mezarlıklara…
Avcı ailesi depremde çoğu ferdini kaybetti. Çocuklardan biri Ankara’da bir hastanede komada. Kalanlar enkazdan çıkanları defdenebilmek için şehirdeler. Kuzenlerden biri sınıf arkadaşı olan akrabasının adını mezar taşı olarak kullanılan tahtaya bizzat kendisi yazıyor.
Kabristanda yaşananlar yüreklerimizi dağılıyor. Her kare acının, yasın sembolü… Ya içimizdeki öfkenin ve adalet arayışının sembolü? O ne olacak?
