Hatay… 105 saniye…

Zaman izafi bir kavram. Ama her şeyin bunca hızla akıp geçtiği bir çağda bile karşılığı var.

Ortalama insan ömrünün 81,3 yıla yükseldiğini düşünürsek, 105 saniye nedir ki… Ne değiştirir ki…

Ancak bizim gibi milyonlarca insanın hayatı 105 saniye süren depremle geri dönüşü olmayacak şekilde değişti. Sarsıntı bitiminde inebildiğim sokaklar mahşer yerinden farksızdı. Aslında ilk saatlerde hiç birimiz başımıza ne geldiğinin farkında değildik. Gecenin karanlığı bizden kıyameti gizledi. Kimimiz canımızı bıraktık enkazın altında, kimimiz sevdiklerimizi. Cenazelerini bulabilenler kendilerini şanslı hissetti.

Yağma ve talan da vardı sokaklarda, üşüyen çocuklar için üzerindeki ceketini çıkartıp veren de.

İlk iki gün sahipsizdik. Ne arama kurtarma geldi, ne ekmek, ne de su. Enkaz altından çığlıklar yükselirken evlerden, işyerlerinden bulduğunu çalan haydutlar türedi. Evlerimizin önlerinde nöbet tuttuk. Yağmacıları kovaladık. Marketlerden ekmek, su, bebek maması gibi temel ihtiyaçları alanları da gördüm, koli koli şampuan, çamaşır deterjanı, enerji içeceği stoklayanı da…

İnsan ve hayvan olmak arasında gidip geldik hep beraber.

Gün aydınlandığında ortaya çıkan manzara daha yıkıcıydı. Tarihte 7 defa battığı söylenilen şehrimiz Antakya 8’inci yıkımı yaşadı. Oysa ne Sur üflendi yeryüzüne ne de kıyamet koptu dünyada.

Kıyamet bizim başımızda kopmuş meğer.

Depremin üzerinden günler geçtikçe Antakya sokakları hayalet şehre benzedi. Hollywood’un distopik, kıyamet sonrası filmlerine rahmet okutacak haldeydi.

Yıkılan binaların en iyi ihtimalle üçte birinde arama kurtarma çalışması yapılabildi. Kayıpların isimlerinin yazıldığı liste günden günde uzadı.

Şehrin simgesi sayılabilecek yapılar yerle bir oldu. Ulu Cami, Habib Bin Neccar Camii, belediye binası, tarihi Meclis binası bunlardan sadece birkaçı. Hepimizin çocukluğu, gençliği, hatıraları enkazın altında kaldı. Ve biz gözyaşlarıyla terk ettik çocukluğumuzu. Belki bir gün geri döneriz umuduyla.